Καλαράς, Γεώργιος

(18ος-19ος αι.). Λόγιος, γιατρός και συγγραφέας. Διακρινόταν για τις άκρως ριζοσπαστικές γλωσσικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις του. Καταγόταν από την Κορινθία και σπούδασε ιατρική και μαθηματικά στην Πίζα της Ιταλίας γύρω στο 1800. Άσκησε το επάγγελμα του γιατρού στην πατρίδα του και ήταν φίλος του Ιωάννη Κωλέττη και φανατικός οπαδός των γλωσσικών θεωριών του συγγραφέα της Ρομέηκης γλόσας Ιωάννη Βηλαρά. Είναι επίσης γνωστό ότι κατά την Επανάσταση υπηρέτησε ως γιατρός και ως μέλος του Βουλευτικού. Ζούσε ακόμα το 1830. Ο Κ. είχε θεωρηθεί μάλιστα από ορισμένους μελετητές ως ένας από τους πιο πιθανούς συγγραφείς του ανώνυμου εθνεγερτικού δοκιμίου Ελληνική Νομαρχία (1806), άποψη που δεν βρίσκει όμως πλέον πολλούς υποστηρικτές. Τα έργα του –γραμμένα με φωνητική ορθογραφία–Δοκιμί γραμματικίς τις γλόσας μας, Δοκιμί τις τούρκικις θρισκίαςκαι Πρακτικί γιατρικί δεν διασώθηκαν, πιθανόν εξαιτίας της γλωσσικής τους μορφής. Την ίδια τύχη είχαν και οι μεταφράσεις του, μιας Αριθμητικής και μιας Γεωμετρίας από τα γαλλικά και του έργου του Χόλμπαχ (Holbach)Το σίστιμα τις φίσις (Systéme de la nature),που είχε προκαλέσει σάλο στην εποχή του για τις υλιστικές και αθεϊστικές του θεωρίες. Τα μόνα γραπτά του Κ. που σώθηκαν είναι δύο επιστολές του (μία στον Βηλαρά το 1815 και μία στον επίσης γιατρό Χριστόδουλο Κονομάτη), στις οποίες αναφέρεται στις μάταιες προσπάθειές του να βρει εκδότη της Γραμματικίς του, για τα άλλα ανέκδοτα έργα του και για τους κατατρεγμούς που συνάντησε παντού. Αιτία, όπως γράφει ο ίδιος ειρωνικά, το ότι «εχάλασα τιν ελινικίν γλόσα, ανέρεσα τιν θεότιτα, εσίντριψα τους κρισταλίνους ουρανούς κε εσίνχισα το παν».